Το λιώσιμο του πάγου.

ΤΟ ΛΙΩΣΙΜΟ ΤΟΥ ΠΑΓΟΥ

Δημοσιεύτηκε και στο: http://www.microstory.gr/#!to-liosimo-toy-pagou/cbke

Το παγάκι έλιωνε αργά-αργά στην παλάμη της κι εκείνη καθόταν και το κοίταζε σαν υπνωτισμένη. Το νερό έσταζε στο τραπέζι κι από’ κει έπεφτε στο πάτωμα.
…Νερό στο πάτωμα… Υπό άλλες συνθήκες θα έσπευδε να το σκουπίσει, μήπως το πατήσει κάποιος και γίνει λάσπη… Είχε μια εμμονή με την καθαριότητα. Κατ’ ακρίβεια είχε μια συγκεκριμένη εικόνα για το πώς έπρεπε να λειτουργεί το κάθε πράγμα και την ακολουθούσε ευλαβικά… Ο άντρας την αποκαλούσε συχνά ‘’control freak’’.
Ήταν καλοκαίρι, νύκτα. Το σπίτι ήταν εκκωφαντικά ήσυχο. Τα δύο της αγόρια είχαν ήδη αποκοιμηθεί, στα καθαρά και σιδερωμένα σεντόνια τους, φρεσκολουσμένα, ταϊσμένα και χαρούμενα. Ο άντρας της είχε βγει, γεγονός σπάνιο, για φαγητό με τους παλιούς συμμαθητές του. 
Εκείνη, μόλις έκλεισε η πόρτα πίσω του, άρχισε να φροντίζει τις εκκρεμότητες που της είχαν μείνει, σχεδόν τρέχοντας: μάζεψε τα απλωμένα ρούχα, έβαλε άλλο πλυντήριο, έπλυνε τα λιγοστά πιάτα, μάζεψε τα παιχνίδια των παιδιών από το πάτωμα, καθάρισε τα παπούτσια τους από τις λάσπες, διάλεξε τα ρούχα που θα έβαζαν την άλλη μέρα στο σχολείο, έξυσε 5 μολύβια για τον μεγάλο της γιο, τύπωσε 1 σελίδα με λαχανικά που τους είχε ζητήσει η δασκάλα, κάπνισε ένα τσιγάρο, τάισε το ψάρι-μονομάχο, πότισε τον βασιλικό και κάθισε στον αναπαυτικό καναπέ. Έγειρε πίσω, με την μυρωδιά του μαλακτικού από τα απλωμένα ρούχα να της γαργαλά τα ρουθούνια και άναψε την τηλεόραση...

2x2x12

 Δημοσιεύτηκε και στο : http://www.microstory.gr/#!2x2x12/c11ob 

12 Δεκεμβρίου 1912. Ώρα 8:42…

Από ένα επιβλητικό, τριώροφο κτίριο νεοκλασικής αρχιτεκτονικής  που βρίσκεται στη μέση μιας τεράστιας αυλής, ακούγονται φωνές και κλάματα.

‘’…Πάλι κατούρησες στο στρώμα σου;!....Άχρηστη!...Έλα εδώ!...’’
Ένα κοριτσάκι περίπου 4 χρονών τρέχει ξυπόλητο στο σκούρο παρκέ, κλαίγοντας. Φοράει ένα γαλάζιο, λερωμένο φουστανάκι και τα ξανθά μαλλιά του είναι κοντά. Από πίσω της, μια σωματώδης γυναίκα τρέχει πιο γρήγορα από ότι θα υπολόγιζε κανείς… Με 2 σάλτα φτάνει το παιδί και το τραβάει από τα μαλλιά.

ΦΘΟΡΑ

 

Νιώθω τα  κύτταρά μου να πεθαίνουν.

Αφουγκράζομαι τον κρότο της αναπόφευκτης φυγής τους.

Κάθε φορά που τα μάτια στέλνουν το έξω μέσα μου, ωμό και αυθάδες,

τα ακούω να αφομοιώνονται στο σύμπαν γρηγορότερα…

Σχεδόν βλέπω τα μικρά τους κορμιά να πέφτουν νεκρά το ένα στο άλλο

και να εξαϋλώνονται…

Οδεύω προς τον θάνατο χωρίς να το έχω επιλέξει,

όπως γεννήθηκα χωρίς να έχω ρωτηθεί…

Δημοσιεύτηκε και στο: http://www.microstory.gr/#!fthora/cypv

Koma πριν από το ΚΑΙ

Δημοσιεύτηκε και στο:    http://www.microstory.gr/#!koma/czmp

Περπατούσε μέσα σ’ ένα χωράφι με χρυσά στάχυα. Ήταν ξυπόλυτη.
Έστρεψε το κεφάλι δεξιά κι αριστερά. Τίποτα άλλο γύρω της, μόνο χρυσά, ώριμα στάχυα. Καθώς ο ήλιος ήταν έτοιμος να δύσει, τα έβαφε με το πιο γοητευτικό χρώμα του, ενώ το θρόισμά τους έμοιαζε σαν άμμος που γλιστρά από παλάμη… Ένα θερμό αεράκι την χάιδευε και ένα μίγμα από μυρωδιές της φύσης αιφνιδίαζαν την όσφρησή της.

Συνέχισε να περπατά και καθώς τα στάχυα τής γαργαλούσαν τις γάμπες, με το ζόρι κρατιόταν να μη γελάσει. Ξαφνικά σταμάτησε. Ήχος μουσικής άρχισε να ακούγεται από μακριά και ολοένα δυνάμωνε. Από πού προερχόταν; Έκλεισε τα μάτια για να αφουγκραστεί καλύτερα. Η μουσική ακουγόταν όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο κοντά, ώσπου σε λίγο βρέθηκε να ακούγεται μέσα στο κεφάλι της, ως να την ρούφηξαν τα αυτιά της σαν δίνη…

Ανήλικοι θεατές της συνουσίας

Ανήλικοι θεατές της συνουσίας

της Ισμήνης Παφίτη

Εις μνήμην του πνευματικού μου πατέρα που έφυγε από την επάρατη νόσο.  

Δημοσιεύτηκε στο:http://www.ideostato.gr/2013/05/blog-post_6640.html


Την όψη σου συνάντησα ξανά, ακίνητη σε μια φωτογραφία.
Φυλακισμένη στον χρόνο, ανέπαφη, χωρίς πουκάμισο, χωρίς υποψία…
Ποια στιγμή, ποιο δευτερόλεπτο της νιότης σου αντίκριζα;
Τα μάτια σου πυρακτωμένο κάρβουνο, κράμα αυθάδειας μαζί και αφθαρσίας.
Τα μάτια μου δυο θάλασσες υγρές και ταραγμένες
όπως αυτές που βλέπαμε μαζί στα παιδικά μου καλοκαίρια.
…Τότε το γέλιο σου το έπαιρνε ο αέρας, το μετουσίωνε σε βραδινή δροσιά.
Το ακούω ακόμα ν’ αναβλύζει, μες της ψυχής μου τις κρυμμένες νοσταλγίες…

Η 6η Εντολή

Η 6η Εντολή

 της Ισμήνης Παφίτη

  

Δημοσιεύτηκε στο http://www.ideostato.gr/2013/04/6.html

...Τα βλέφαρα της έχουν φουσκώσει. Κλαίει χωρίς δάκρυα πια. Οι βολβοί των ματιών της σαν να μην χωρούν στις κόγχες τους, είναι έτοιμοι να εκραγούν και σαν μπαλάκια να κάνουν γκελ στο σκούρο παρκέ.
Ησυχία!... Πρέπει να κάνει ησυχία! Ξεχνάει προ στιγμής ότι τα παιδιά της έχουν φύγει εδώ και χρόνια από το σπίτι και πως δεν υπάρχει πια λόγος να κρύβεται. Αυτός πρέπει να είναι ακόμα στο καθιστικό… Οι δείκτες του επιτοίχιου ρολογιού, της ακούγονται σαν σφυρί που κτυπά το σίδερο στ’ αμόνι. Ξαπλώνει στο κρεβάτι. Όχι στο αριστερό μάγουλο, πονάει!... Γυρνάει αργά από την άλλη. Το άσπρο σαν γάλα πρόσωπό της πάλι θα γέμιζε μελανιές. Έμαθε πια πως τα μωβ σημάδια δεν εμφανίζονται παρά την άλλη μέρα. Θα τα κάλυπτε με μακιγιάζ… Σιγά-σιγά θα κιτρίνιζαν και θα έφευγαν.

Λερναία σκέψη

Ποίημα : Λερναία σκέψη 

της Ισμήνης Παφίτη

Δημοσιεύτηκε στο: http://www.ideostato.gr/2013/03/blog-post_8837.html

Ποθούν τη μετουσίωση,
γι’ αυτό σ’ ακολουθούνε σαν σκιά…
Καραδοκούν και σε κυριεύουνε σαν δεν το περιμένεις.
Απ' τον Μορφέα ζητούν τα όνειρά σου
για να τα σπρώξουν σε ποτάμια μελανά.
Του δύοντος ηλίου την μαγεία καθώς θωρείς, είναι κοντά.
…Του γιασεμιού το άρωμα να μυριστείς σαν γέρνεις ,
σαν γεύεσαι τον έρωτα με το ταίρι σου αγκαλιά…

Το επωαζόμενο «ΓΙΑΤΙ»

Το επωαζόμενο «ΓΙΑΤΙ»

της Ισμήνης Παφίτη

Δημοσιεύτηκε στο http://www.microstory.gr/#why/c1uh3

Περπατούσε δίχως προορισμό…

Βιαστικά, καθώς το μαβί σκοτάδι της νύκτας τόνιζε την πένθιμή του διάθεση.

Ο δρόμος μύριζε βρεγμένη άσφαλτο και χυμένη βενζίνη. Ο αέρας ψυχρός, διαπεραστικός, τον άκουγες να κυνηγάει την ουρά του... Μαζεύτηκε στο γκρίζο του παλτό και έβαλε τα χέρια στις τσέπες…

…Αυτονόητα

…Αυτονόητα

Γεννιόμαστε καθαροί…

Το παιδικό μας βλέμμα διάφανο.

Μεγαλώνουμε με την ματιά μας να σκοτεινιάζει κάθε μέρα κι από λίγο.

Να νοθεύεται…

Τί ζητάμε στ’ αλήθεια;

Ένα αληθοφανές ψέμα, μια μασκαρεμένη κοροϊδία.

Τόσο μικρή που να μπορούμε να την καταπιούμε,

τόσο μεγάλη που να μπορεί μας κρατήσει.

Για να γίνει υποφερτή η πορεία μας, ο ύπνος μας πιο ελαφρύς…

Παλεύουμε συνεχώς μέσα μας κι έξω, για τα Aυτονόητα.

Το ρέμα πάει αντίθετα

κι εμείς που το πήραμε χαμπάρι βυθιζόμαστε…

Μια πετυχημένη ψευδαίσθηση, αυτό θέλουμε.

Να την καβαλήσουμε και να πάμε μαζί με το ρέμα.

…Ενάντια στα Aυτονόητα…

Ισμήνη Παφίτη

Δημοσιεύτηκε στο http://vaeva.gr/archives/3547