Σκέψεις...Λέξεις...

...Στην καλύτερη εκδοχή της...

Δε ζούμε τη ζωή μας…Ζούμε μία εκδοχή από τις εκατομμύρια που θα μπορούσε αυτή να ήταν…Αν μπαίναμε σ’ εκείνο το λεωφορείο, αν πηγαίναμε σε άλλο σχολείο, αν καθόμασταν με άλλο παιδί στο θρανίο, αν σκοντάφταμε σε έναν άγνωστο, αν χάναμε το αεροπλάνο, αν παίρναμε το βραβείο, αν κάναμε εκείνο το ταξίδι, αν σπουδάζαμε σε άλλη χώρα, αν αποδεχόμασταν την πρόσκληση σ’ εκείνο το πάρτυ, αν βγαίναμε έξω εκείνη τη νύκτα όλα θα ήταν διαφορετικά… Βέβαια, μπορεί να υπάρχει κάτι εκεί έξω –όχι το σύμπαν- που να συνωμοτεί ώστε σε όλες τις εκδοχές να υπάρχει και κάτι σταθερό…Μπορεί και όχι… Γι΄ αυτό ας συνεχίζουμε να πορευόμαστε και να ευχόμαστε ότι, όσο εξαρτάται από εμάς, ζούμε τη ζωή μας στην καλύτερη εκδοχή της…


Ζωή στον αυτόματο...

Το πρωί, μετά που άφησα τα παιδιά μου στο σχολείο, άρχισε στο ράδιο ένα τραγούδι που μου αρέσει πολύ… Καθώς το άκουγα, πιάνω τον εαυτό μου να οδηγάει σαν να έχω επείγον ραντεβού…
 Ελαττώνω ταχύτητα και συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει λόγος να βιάζομαι τόσο πολύ και ότι επίσης δεν θα προλάβω να ολοκληρώσω το τραγούδι αν φτάσω στον προορισμό μου σαν την κυνηγημένη. Συνειδητοποιώ επίσης ότι ο λόγος που βιάζομαι είναι επειδή συνήθισα να βιάζομαι…Συνήθισα να εκτελώ και να φέρνω εις πέρας τους στόχους της ρουτίνας…
Και τότε μου έρχεται το αυτονόητο: Η ζωή είναι πολύ σύντομη… Αν βιάζεσαι να πας στο επόμενο στάδιο, απλά δεν απολαμβάνεις αυτό που ζεις. Αν συνέχεια σκέφτεσαι την επόμενη κίνηση, το επόμενο σκαλί, κινδυνεύεις να γίνεις ένας άνθρωπος που τα κάνει όλα μηχανικά, με τη ζωή του στον αυτόματο πιλότο… Πρέπει να ελαττώσεις ταχύτητα και να δοθείς στη στιγμή, αλλιώς κινδυνεύεις να γίνεις θεατής της ζωής σου με το αγαπημένο σου τραγούδι να μένει μισό…

Σχέσεις

Η αληθινή μαγεία βρίσκεται στιs ανθρώπινεs σχέσειs που θεμελιώνονται και κτίζονται βήμα-βήμα για να δημιουργήσουν κάτι από το πουθενά, ανάμεσα από συζητήσειs, παρεξηγήσεις, διαφωνίεs, κοινές εμπειρίες, νεύρα, γέλιο και αγάπη. Κάποιεs σχέσειs γεννιούνται για να αντέξουν για πάντα, ενώ άλλεs αποσυντίθενται σιγά-σιγά. Κάποιεs κρέμονται από λεπτέs κλωστέs και άλλεs αποτελούν αναπόσπαστο μέροs του ΕΙΝΑΙ... Κάποιεs άλλεs πάλι, ενώ έχουν όλεs τιs προοπτικέs για να πετύχουν, για κάποιο λόγο μένουν μισέs...
Ο άνθρωποs δεν αντέχει να νιώθει μόνοs. Πάντα θα ρισκάρει και πάντα θα πληγώνεται...Μέχρι να βρει τουs ανθρώπουs που θα του βγάζουν τον καλό του εαυτό, για να μπορεί να τον ανέχεται τιs στιγμές που θα' ναι μόνος...


 


Πατίνα

Τελικά, το δύσκολο δεν είναι να νικήσουμε το χρόνο...
Το δύσκολο είναι να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν είναι απαραίτητο
να τον νικήσει…Να μπούμε σ’ εκείνη την κατάσταση όπου είμαστε δεκτικοί με
τον εαυτό μας και τα σημάδια που αφήνει ο χρόνος πάνω του και να αγαπήσουμε
τη «φθορά» του σώματός μας ως κάτι πολύτιμο…
Ακριβώς όπως αγαπούν οι συλλέκτες έναν πίνακα με πατίνα και οι
γευσιγνώστες ένα παλιό μπουκάλι κρασί….
Γιατί η εμπειρία, μαζί με την δίψα για νέα πράγματα και την αποδοχή του είναι μας στο τώρα,
είναι 
το καλύτερο αφροδισιακό που υπάρχει για τους εραστές της ζωής.

Στην τσάκιση

..Τελευταία νιώθω σαν να είμαι ανάμεσα σε 2 σελίδες, στην τσάκιση του βιβλίου της ιστορίας…
Αφήνω πίσω μου ένα παρελθόν που πέρασε ανεπιστρεπτί από πολλές απόψεις και οδεύω σε ένα μέλλον που δεν έφτασε ακόμα…
(…είναι λίγο στενάχωρα εδώ θα έλεγα…)


Carpe diem...

Τα αγοράκια μου, κατέβασαν ένα παιχνίδι στο tablet, όπου ηχογραφούν τη φωνή τους και επαναλαμβάνεται σαν να είναι 10 χρόνια μεγαλύτεροι....Μόλις τους άκουσα, μου' ρθε η σκηνή μετά από 10 χρόνια, να μπαίνουν σπίτι έφηβοι πλέον και να μου μιλάνε με αυτή τη φωνή κι εγώ να θέλω να τους κλείσω στην αγκαλιά μου όπως τώρα, αλλά να διστάζω γιατί οι έφηβοι είναι και λίγο κυκλοθυμικοί....Γι' αυτό, τους αγκάλιασα και τους γέμισα φιλιά τώρα που μ' αφήνουν (αν και ο μεγάλος σκουπίζεται από τώρα όταν τον φιλάω) και που έχω πιο πολλή μυική δύναμη από εκείνους....Το μέλλον είναι πολύ πιο κοντά από ότι νομίζουμε και το παρελθόν πολύ πιο μακριά από ότι θα θέλαμε...Carpe diem.

Διακοπές τέλος...


..κι έτσι κάπου εδώ τελειώνουν οι ανέμελες μέρες...Επιστροφή στο σπίτι με ανάμικτα συναισθήματα και με την γεύση του αλατιού της θάλασσας ακόμη στο στόμα...Οι στιγμές που περιμένεις ανυπόμονα, όταν έρθουν δεν μπορείς να τις απορροφήσεις όσο θα' θελες γιατί απλά ξεχειλίζουν από συναισθήματα....Έτσι, καταλήγεις να τις αναπολείς πριν ακόμα τελειώσουν... Ευχαριστώ τους φίλους με τους οποίους μοιράστηκα τον ήλιο, την θάλασσα, τις έγνοιες, το γέλιο, το κρασί, τα παιχνίδια και το γέλιο των παιδιών μας...Οι μπαταρίες μου φορτίστηκαν ως του χρόνου...







 

 

Πλήρης περιστροφή

Βλέποντας τα γενέθλιά μου να πλησιάζουν, δόξα τω Θεό και πάλι,
συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει που μεγαλώνω…‘’Και να μην σου άρεσε, πάλι θα μεγάλωνες…’’ θα μου πείτε…Ναι, ίσως είναι θέμα συμφιλίωσης με το χρόνο.
…Μου αρέσει που συλλέγω εμπειρίες, που μαζεύω εικόνες, που φυλάω λόγια…
Που είμαι ακόμα νέα για να ονειρεύομαι και μεγάλη για να ξέρω τί θέλω…
Σε λίγες μέρες λοιπόν, η γη θα έχει κάνει 37 στροφές γύρω από τον ήλιο, από τότε που είδα το φως…Κι εγώ θα συνεχίσω να στριφογυρίζω μαζί της γύρω από τον εαυτό μου...



Βιβλία πουλάω...

...Για όλους εκείνους που αγχώνονται αν θα έχουν λεφτά για το πάρτι σε παιδότοπο των παιδιών τους, ή λυπούνται που δεν θα πάνε διακοπές εκτός Κύπρου…
Σήμερα μπήκε στο γραφείο μας, μια νέα κοπέλα, Κύπρια …Κουβάλαγε μια στοίβα βιβλία με δυσκολία και μας χαιρέτισε με χαμόγελο. Μας είπε ότι εργάζεται σε βιβλιοπωλείο και δουλειά της είναι να γυρίζει από πόρτα σε πόρτα να πουλά βιβλία…
Της είπαμε να κάτσει, την ρωτήσαμε αν θέλει κάτι να πιει, ζήτησε μόνο νερό, που το ήπιε μονορούφι, και βλέποντας τα βιβλία που έφερε, την ρωτήσαμε διάφορα…Μάθαμε ότι είναι 23 χρονών, έρχεται από Λεμεσό, έχει δίδυμα αγοράκια 2,5 χρονών και ο άντρας της δεν εργάζεται εδώ και καιρό (εργαζόταν σε οικοδομή)… Την ρωτήσαμε επίσης αν η δουλειά της πάει καλά (…)…Μας είπε ‘’…όχι και τόσο, αλλά κάτι είναι κι αυτό…έψαξα για κάτι άλλο, αλλά δεν υπάρχουν δουλειές και κάποιος πρέπει να φέρνει λεφτά στο σπίτι…’’.
Ιστορίες σαν κι αυτή χιλιάδες στην Κύπρο του σήμερα. Ο καθένας μας φυσικά κολυμπά στη γυάλα του και ρίχνει πού και πού και μια ματιά προς τα έξω…Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να κλαιγόμαστε για πράγματα που άλλοι θα εύχονταν να είχαν σαν μόνο πρόβλημα…


Θεσσαλονίκη

...Κρέπα στο Ναυαρίνο, τοστ στο Fagoto, ψάρι στη Φοιτητική Λέσχη μέσα στον σιδερένιο δίσκο (με τα μαχαιροπήρουνα που απολυμαίναμε με ξύδι), γύρος από την Αριστοτέλους, βόλτες στην Νίκης με την μυρωδιά του Θερμαϊκού  clubbing στα Λαδάδικα, ραντεβού στην Καμάρα, το πρώτο τσιγάρο, αδέσποτα σκυλιά, Ξύλινα Σπαθιά, Σιδηρόπουλος, Άσιμος, Verve, Alanis, Aerosmith,Garbage, Simple Minds, εξεταστική και φραπέ στο κυλικείο, τάβλι και μπιρίμπα, χειμώνας και Βαρδάρης... Κάποτε έζησα χωρίς τηλεόραση για 1 χρόνο. Κομπιούτερ και κινητό δεν είχα, δεν ήταν απαραίτητα...Όχι στο μακρινό παρελθόν, πριν 15-18 χρόνια...Κάποτε ξενυχτούσαμε κοιτώντας την θάλασσα και συζητώντας για το μέλλον, ανάμεσα σε πλάκες, πειράγματα και αβίαστα γέλια...Πρόσωπο με πρόσωπο....Νοσταλγώ φοιτητική ζωή...Αλλά πιο πολύ νοσταλγώ τον εικοσάχρονο εαυτό μου, γιατί ενώ δεν έχω αλλάξει και πολύ, δεν είμαι πια η ίδια... 



Cyprus Aid (02-04-13)

Χθες τη νύκτα, ξεκινήσαμε να πάμε στη συναυλία Cyprus Aid μαζί με μια φίλη.
Εγώ, με ανάμικτα συναισθήματα…Κίνηση στο δρόμο, αστυνομία, κόσμος να περπατά…Αφού βρήκαμε πάρκιγκ μετά από 20’, περπατήσαμε άλλα 10’ και περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε μέσα…Τα αυτοκίνητα με τις προμήθειες τίγκα, οι υπεύθυνοι της συναυλίας να καθοδηγούν τον κόσμο που έμπαινε και έβγαινε…
Καθώς περπατούσαμε ανάμεσα στο πλήθος, βρεθήκαμε μπροστά σε μια ανθρώπινη αλυσίδα μεταφοράς των δεμάτων από τον χώρο της τάφρου προς τα αυτοκίνητα που ήταν στο δρόμο. Μια κοπέλα φώναξε: «χρειαζόμαστε άλλα 2 άτομα εδώ!». Η φίλη μου αμέσως προθυμοποιήθηκε και ακολούθησα κι εγώ…Παίρναμε και δίναμε πακέτα για αρκετή ώρα. Κάποια στιγμή τα πακέτα που έμειναν ήταν μεγάλα και βαριά κι έτσι ανέλαβαν οι άντρες… «Κοπέλες, ελάτε να κάνουμε αλυσίδα για να μην περνά ο κόσμος από εδώ!» (και να εμποδίζει το δύσκολο έργο των αντρών).
Κι έτσι, σταθήκαμε απέναντί τους και τους «φυλάγαμε»…Πιάνοντας τα χέρια.
Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, αυθόρμητοι εθελοντές σε μια κατάσταση ανάγκης…
Κρατώντας τα χέρια 2 άγνωστων μου ανθρώπων, με στόχο την επίτευξη ενός ιερού σκοπού, μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια…
…Αυτό έγινε χθες. Κρατήσαμε όλοι τα χέρια, σχηματίζοντας μια αλυσίδα ζωής...
Κι αυτό για’ μένα είναι κάτι πολύ σπουδαίο…

 

Χρονική αλυσίδα...

Τελευταία με έχει πιάσει μια ψιλο-υπαρξιακή κρίση...(τις κάνω συλλογή τις "κρίσεις" - όχι πως το θέλω).
Είναι που οργανώνουμε το reunion του σχολείου μας του χρόνου , για τα εικοσάχρονα από την αποφοίτησή μας... Βλέπω όλες αυτές τις φωτογραφίες μας από τότε και νιώθω ότι είμαι εκεί...Δεν άλλαξα και τόσο πολύ, μόνο οι αποσκευές μου βάρυναν...Βασικά, είμαι λίγο συγχυσμένη...Η έννοια του χρόνου που περνά είναι τόσο άυλη, τόσο ρευστή, που δυσκολεύομαι να την εννοήσω..."20 χρόνια"...Τί είναι 20 χρόνια; Το 1/4 περίπου της ζωής ενός μέσου ανθρώπου, η μισή μου ζωή πάνω κάτω μέχρι τώρα...Το τί έγινε πριν 20 χρόνια μου φαίνεται σαν να ήταν χθες, αλλά το πού θα είμαι σε 20 χρόνια φαντάζει κάτι πολύ μακρινό...Βλέπω τον ανυποψίαστο έφηβο εαυτό μου στην οθόνη και χαμογελώ με συμπάθεια προς....αυτόν, διότι ξέρω ακριβώς τί ακολούθησε, ποιο ήταν το μέλλον του...Ελπίζω μόνο ο 58χρονος εαυτός μου να με "βλέπει" από κάποιο παραθυράκι της χρονικής αλυσίδας και να χαμογελά κι αυτός με αυτά που γνωρίζει ότι μου έχουν συμβεί...




Μια παλιά φωτογραφία...

Χθες κάτι θυμήθηκα και είπα να δω παλιές φωτογραφίες...Συνειδητοποίησα ότι μεγάλωσα παρέα με φωτογραφικές που δεν είχαν προεπισκόπηση και όταν το φιλμ εμφανιζόταν, σε περίμεναν 12, 24 ή 36 εκπλήξεις...Ευχάριστες αν έβγαινες καλή και ολόκληρη, δυσάρεστες αν έβγαινες θολή ή χωρίς πόδια ή κεφάλι...
Έχει πολύ καιρό να μπω στη διαδικασία να τυπώσω ψηφιακές φωτογραφίες...Τις έχω όλες πολύ συγυρισμένες σ...το κομπιούτερ μου και back up σε εξωτερικό δίσκο...Τις έχω οργανωμένες κατά χρονολογία, μήνα και θέμα...Έχω χιλιάδες...
Αλλά είναι άλλη η αίσθηση μιας τυπωμένης φωτογραφίας...Μπορεί να την αγγίξεις, να την ζουμάρεις live, να αφήσεις τα αποτυπώματά σου πάνω της...
Και το σημαντικότερο: μεγαλώνει μαζί σου, τη βλέπεις και διακρίνεις τα σημάδια του χρόνου που τη σημάδεψαν, όπως κι εσένα...


Πολύτιμες στιγμές.

Τις μικρές ευτυχισμένες μας στιγμές, όταν τις ενώσουμε μαζί θα δούμε ότι φτιάχνεται ένας τεράστιος και πολύχρωμος πίνακας…Ένας πίνακας που θα μας συντροφεύει όταν τα μαλλιά μας γίνουν ασημένια και στο πρόσωπό μας θα έχει χαρακτεί βαθιά η ιστορία μας…Μία τέτοια στιγμή συνέλαβα σήμερα…Σήμερα που ο καιρός μας έχει μια ήλιο, μια συννεφιά…Ξεκίνησα λοιπόν να έρθω δουλειά με σκοτεινό ουρανό και κρύο αερά...κι…Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, ήρθε να με αγκαλιάσει η θαλπωρή της ζέστης που είχε αποθηκευτεί στο εσωτερικό του…
Όπως τότε, που σαν παιδιά, μαζί με την αδερφή μου, τρυπώναμε στο ζεστό αυτοκίνητο του πατέρα μου και κάναμε φανταστικά ταξίδια, πολεμούσαμε-και πάντα νικούσαμε- τους δράκους και γελούσαμε μέχρι που έτρεχαν δάκρυα στα μάτια μας…
Κάπως έτσι πρέπει να ορίζεται η συγκίνηση: όταν ξυπνούν μέσα σου οι μνήμες στιγμών που είναι μικρές σαν κοχύλι και πολύτιμες σαν μαργαριτάρι…




Τα χρόνια της αθωότητας.

Ένα από τα πράγματα που θα πεθυμήσω όταν τα παιδιά μου μεγαλώσουν, θα είναι η κάλυψη που μου προσφέρει η παιδικότητά τους...Μπορώ να πετάω πέτρες μαζί τους στην παραλία, να πηδάω σε φουσκωτά, να κάνω τσουλήθρα και κούνια, να μπαίνω μαζί τους στους παιδότοπους, να κάνω τραμπολίνο, να τσουλάω με το scooter και τα πατίνια.....Όταν γίνουν έφηβοι ή και πιο πριν ακόμα ποιος θα με...συνοδεύει;;;...




 Όλες οι μπάλες κυλούν με τον ίδιο τρόπο...

Σήμερα ταξίδεψα πίσω στο χρόνο...Τότε που σαν παιδί έπαιζα κι εγώ σε πλατείες στην Θεσσαλονίκη, στην Λίμνη Ευβοίας και αλλού....Η πλατεία Φανερωμένης σήμερα μου φανέρωσε το μυστικό της... Ένα μωσαϊκό πολιτισμών, άνθρωποι από διάφορετικές κουλτούρες, συνυπάρχουν και δημιουργούν το σφυγμό της. Επίκεντρο τα παιδιά...Τα παιδιά που θέλουν να παίζουν, να κλωτσάνε την μπάλα κι όπου βγει...Δεν τα νοιάζει αν παίζουν με "διαφορετικά" από αυτά παιδιά...Την ώρα εκείνη μοιράζονται κάτι...Άλλωστε οι άνθρωποι κάτω από το δέρμα, τη γλώσσα, την τάξη και την θρησκεία, είμαστε ίδιοι, η καρδιά μας χτυπά με τον ίδιο τρόπο...Ακριβώς όπως όλες οι μπάλες έχουν ένα τρόπο να κυλούν ...





Βοηθητικά τροχάκια.

Βλέποντας τον γιο μου σήμερα να ποδηλατεί χωρίς τα βοηθητικά τροχάκια για 1η φορά, εκτός από συγκίνηση και την αίσθηση του "πώς πέρασαν τα χρόνια", θυμήθηκα κι εγώ το συναίσθημα της απελευθέρωσης που με κυρίευσε όταν πριν ("λίγα"...) χρόνια είχα κι εγώ την ίδια εμπειρία...Όσο μεγαλώνουμε όμως, τόσο λιγοστεύουν αυτές οι εμπειρίες και τελικά επιστρέφουμε στα "βοηθητικά τροχάκια" τα οποία μπορεί να μην ξεφορτωθούμε και ποτέ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου