Νιώθω τα κύτταρά μου να πεθαίνουν.
Αφουγκράζομαι τον κρότο της αναπόφευκτης φυγής τους.
Κάθε φορά που τα μάτια στέλνουν το έξω μέσα μου, ωμό και αυθάδες,
τα ακούω να αφομοιώνονται στο σύμπαν γρηγορότερα…
Σχεδόν βλέπω τα μικρά τους κορμιά να πέφτουν νεκρά το ένα στο άλλο
και να εξαϋλώνονται…
Οδεύω προς τον θάνατο χωρίς να το έχω επιλέξει,
όπως γεννήθηκα χωρίς να έχω ρωτηθεί…
Δημοσιεύτηκε και στο: http://www.microstory.gr/#!fthora/cypv
