Ταξιδεύουμε… Αιωρούμαστε
από την ορμή της ίδιας μέρας, πετάμε και πάμε, ωθούμενοι από την αρχέγονη δίψα
μας να ζούμε. Γυρνάμε πού και πού το κεφάλι πίσω αλλά χάνουμε ισορροπία και
ξαναγυρνάμε μπρος…
Οι άλλοι πετάνε
κι αυτοί, αλλά όχι μέσα στο οπτικό μας πεδίο. Ξέρουμε ότι υπάρχουν, τους ακούμε
ώρες-ώρες στον ύπνο μας…
Δίπλα μας
περνάνε εικόνες ασπρόμαυρες και χρωματιστές, γεμάτες μυρωδιές και συναισθήματα…Απλώνουμε
το χέρι και αρπάζουμε ότι μας κάνει εντύπωση, το κρατάμε πάνω μας σφιχτά, το
φυλάμε πίσω από το ρολόι για μετά ή και για ποτέ…
Σαν φαντάσματα αιωρούμαστε
μέσα σε αναμνήσεις, δικές μας και άλλων… Πάντα όμως ταξιδεύουμε…Και φυλάμε για
πάντα στην καρδιά αυτό που κάνει με το είναι μας χημεία…
